Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Η πόρτα


Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί απ' έξω εκεί να στέκει
ένα δέντρο, ένα δάσος,
ένας κήπος,
ή μια πόλη μαγική

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει.
Μπορεί να δεις κάποια μορφή,
ή ένα μάτι,
ή την εικόνα
μιας εικόνας.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Αν είναι η καταχνιά
θα καθαρίσει.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά
που θορυβεί
κι αν είναι μόνο
κούφιος άνεμος
κι αν
τίποτα
δεν είναι
έξω εκεί,
πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Τουλάχιστο
θα γίνει
κάποιο
ρεύμα.

(Μίροσλαβ Χόλουμπ)

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Sting - Fragile

"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;"


το παρακάτω βιντεάκι είναι αφιερωμένο στις ψυχές της οδού Τοσίτσα, που οι περισσότεροι επιλέγουν να κοιτούν και όχι να βλέπουν...χρόνια τώρα..





"...μαύρα πουλιά....πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια τις ενοχές σας αποφάσεις...που ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο...."


“Κι όμως αυτό το κείμενο γράφτηκε περίπου είκοσι χρόνια πριν....και είναι τόσο επίκαιρο...που να ζούσες τώρα Κατερίνα...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Η ΓΛΩΣΣΑ. Από τα ομορφότερα δώρα φύσης και ανθρώπου προς άνθρωπο, αλώθη. Εννοιες και λέξεις προδώσανε τον Ανθρωπο. Παραπληροφορούνε. Μετατράπηκαν, για τους πιο ευαίσθητους, σε μοναχικό τρομώδες παραλήρημα.Οι υπόλοιποι; Καμμιά ερώτηση, καμμιά απάντηση, καμμιά επικοινωνία. Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε στο εξευτελιστικό "Πόσα;"
Δεν είμαι σοφή ούτε φιλόσοφη. Δεν ξέρω καν αν είμαι ηθοποιός ή ποιήτρια.Γι’ αυτό που είμαι σίγουρη για μένα είναι πως αγαπάω με ερωτικό πάθος τον Άνθρωπο. Ζητάω ταπεινά συγχώρεση απ’ αυτούς που αληθινά σκύψανε στην ψυχή του Ανθρώπου, είτε σα διανοούμενοι ή σαν τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη - παραδείγματα γραφής, ψυχής, θρύλου, ζωής. Σ’ όλους τους συμπατριώτες μου - κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους. Χάθηκαν έννοιες πρωταρχικές, όπως:σεβασμός, αλληλεγγύη, ελευθερία, αγάπη. Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω, γιατί είμαι σίγουρη ότι το εργαλείο γλώσσα (κώδικας για μένα ψυχής) οι όποιες πολιτικές και υψηλότερα ιστάμενες εντολές...εξετελέσθησαν με πλήρη επιτυχία. Δυστυχισμένοι κι αυτοί...Η Ελλάδα είναι τόπος δύναμης.Ο Ηράκλειτος πάτησε εδώ. Και όχι μόνον αυτός. Η πατρίδα είναι Φως. Ηλιος. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: μια χούφτα γης και να υπάρχει ακόμα. Είμαστε όμως τώρα στην ύψιστη ιστορική της στιγμή. Αισθάνομαι, άλλωστε ποιος άλλος λόγος να μπαίνω σε τέτοιο θέμα, πως τώρα μπορούμε. Εχουνε όλα καταρρεύσει. Θάνατοι από φωτιά στην Ελλάδα....μπερδευτήκανε όλοι, όλα. Ξεχάσανε τον κοινό τους όρκο. Πουλάνε έναντι φαστ φουντ τον Ολυμπο, τα νησιά του Ελύτη. Πιστεύω πως σε κάθε Ελληνα, ό,τι όνομα και να του δίνει, κοιμάται μέσα μας ένας Χριστός. Για μένα Θεός είναι η Αλήθεια. Αυτό-πως να το πω - το όπλο μας είναι ισχυρότερο κι απ το τελειότατης επίσης, εκτέλεσης όπλο οριστικού θανάτου.
Μιλώ για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε παιδιά. Είναι θέμα τιμής, λοιπόν, διότι πολεμιστές και πολεμίστριες είμαστε, να γείρουμε λίγο και ξανά να θυμηθούμε. Θέλω να ξαναβρεθούμε. Δε θέλω να χαθούμε.
Κατερίνα

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Μενέλαος Λουντέμης - απόσπασμα

 «…Η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας…Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν; …Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε; Καλύτερα έτσι. Θα ‘χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε, κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα. Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Καν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Καν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει. Κοίταξέ με προσεχτικά και θα καταλάβεις. Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής. Δεν τη συγκίνησα. Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος, Νίγκελ, Άμλετ…Κείνη προσπέρασε πλάι απ’ τις τραγικές μεταμορφώσεις μου αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο άγνωστο. Ήταν τρελλή; Ήταν άρρωστη; …Χαλασμένη απ’ τα βιβλία; Δεν ξέρω. Ένα πράγμα ξέρω : πως μ’ έκανε δυστυχισμένο. Κείνοι που είναι για να γίνουν μεγάλοι όχι μόνο δεν τους χρειάζεται η δυστυχία αλλά και τους μπαίνει εμπόδιο. Γιατί τώρα στα είπα όλα αυτά; Για να σε φέρω στα συγκαλά σου; Για να σε παρηγορήσω; Για να σε πλαντάξω; Δεν ξέρω. Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας. Αν θέλεις να πιεις θα τα πιεις και τα δύο μαζί. Ένα ένα δε στα δίνουν. Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; Νυστάζεις ή πονάς;…»

(Μενέλαος Λουντέμης, απόσπασμα από το βιβλίο «Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους»)

Χαλίλ Γκιμπράν - απόσπασμα

«25-12-1912

Μου είναι αδύνατο να προγραμματίσω τις ώρες του ύπνου, της δουλειάς ή της άσκησης, καλή μου Μαίρη. Ακούμε πάντα να λένε ότι ξυπνούν το πρωί, ετοιμάζονται, παίρνουν πρωϊνό, πάνε στη δουλειά και, όταν γυρίσουν, πηγαίνουν στο κρεβάτι να κοιμηθούν, μια συγκεκριμένη ώρα. Αυτό γίνεται καθημερινά και, μάλιστα, υπερηφανεύονται για το πειθαρχημένο τούτο πρόγραμμα.
Προσωπικά, πιστεύω ότι όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να ζουν την ίδια μέρα, πάντα.

Όσο για μένα, έχω ανάγκη να αφήσω να συμβούν όλα εκείνα που πρέπει να συμβούν, ανάγκη είναι λοιπόν, να περιμένω ελεύθερος το απρόοπτο. Είμαι διαφορετικός κάθε μέρα που περνά και ακόμα σαν φτάσω ογδόντα χρονών, ελπίζω να δοκιμάζω ακόμα εσωτερικές αλλά και εξωτερικές αλλαγές. Σαν έρθει με το καλό εκείνη η ηλικία, δεν θα σκέφτομαι τι έχω κάνει, αλλά τι θα κάνω, ώστε να χρησιμοποιήσω την κάθε στιγμή της ζωής που θα μου απομένει.
Αρνούμαι, λοιπόν, να προγραμματίσω οτιδήποτε σοβαρό και ενδιαφέρον, παρά μόνο ασήμαντα, καθημερινά πράγματα. Όποιος προγραμματίζει τα ενδιαφέροντα θεωρώ ότι τα μεταμορφώνει όλα σε ασήμαντα»

(Χαλίλ Γκιμπράν, απόσπασμα από το βιβλίο «Οι ερωτικές επιστολές του Προφήτη»)

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

"Σκληρά καρύδια αυτές οι νύχτες
Θα τα σπάσω και θα ησυχάσω
Στρίβω το κεφάλι
Βουνό οι νύχτες, ποτάμι τα όνειρα.."
(αγνώστου)

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

SILK / Love Theme Ⅱ:Ryuichi Sakamoto

Luz Casal - Un Año de Amor [with lyrics]

MOMENTOS on Vimeo














"Τούτη η βροχή καλή που θα 'ταν
αν ήσουν τώρα σ' ένα σπίτι...
Μα εδώ τρυπάει τη σιωπή
μουλιάζει τις κουβέρτες, τα ρούχα, τα βιβλία.
Και πως θα κατορθώσεις να την αγαπάς
χωρίς να συνηθίζεις; "

(Τίτος Πατρίκιος)

Μαρία Πολυδούρη, "Ταπεινοφροσύνη"














Φιλάρεσκα αρωματισμένη η νύχτα πάλι
ήρθε κι ως τη φτωχή την καμαρά μου,
μου ζήτησε ένα γέλιο, τη χαρά μου
και στο προκηρυγμένο μου έσκυψε κεφάλι.

Γιατί τη φιλαρέσκεια ακόμα αυτή σε μένα;
Ακόμα μια βρισιά στα αισθηματά μου.
Ξέρει καλά την ταπεινότητά μου
το μέγα Σύμπαν κι η ράβδος του Ποιμένα.

Ξέρει καλά πως κι αν τα χείλη στην πληγή μου
με ροδοκλώνια, παίζοντας, ανοίγει,
μια περηφάνια πάντοτε θα πνίγει
και τη βλαστήμια ακόμα στη σιγή μου.

(Μαρία Πολυδούρη, "Ταπεινοφροσύνη")

η αγαπημένη μου Yasmin Levy μας επισκέπτεται για ακόμα μια φορά..

ενδεικτικά...








περισσότερες πληροφορίες εδώ badmintontheater

«Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» & «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ»


Δύο αριστουργήματα
του Μαύρου Θεάτρου
της Πράγας
σε μία παράσταση

Καλώς ηρθατε στον κόσμο της φαντασίας, της μαγείας και των ονείρων
Καλώς ήρθατε σε έναν κόσμο χωρίς φραγμούς , όπου το αδύνατο είναι δυνατόν….

Απόδραση από τη μονότονη πραγματικότητα της καθημερινότητας, νοσταλγική επιστροφή στην παιδική μας ηλικία, στο μαγικό κόσμο που ονειρευόμαστε πίσω από τον καθρέφτη, ένα άνοιγμα στην πόρτα της φαντασίας, το ζωντάνεμα άψυχων αντικειμένων, ένα ταξίδι σε άγνωστες ηπείρους, πετώντας πάνω από τη Χώρα των Θαυμάτων μαζί με τους ηθοποιούς. Όλα αυτά, μαζί με αντικείμενα που μετακινούνται μόνα τους, που αιωρούνται με ηθοποιούς που πετούν, συρρικνώνονται ή και εξαφανίζονται. Η μαγεία του "Μαύρου Θεάτρου" ταξιδεύει μέχρι τη σκηνή του Θεάτρου Badminton. στις 18, 19 και 20 Μαρτιου με δύο έργα σε μία παράσταση την «Αλικη στη Χωρα των Θαυμάτων» και τα «Ταξίδια του Γκιουλιβερ». Πρόκειται για μια ελεύθερη διασκευή των παγκοσμίως γνωστών παραμυθιών του Λ. Κάρολ και Τζ. Σουΐφτ, ένα θέαμα μαγικό, με μαύρο φως, χωρίς λόγια, για όλη την οικογένεια.
Οι παραδοσιακές θεατρικές τεχνικές του "Μαύρου Θεάτρου", σε συνδυασμό με την παράλληλη προβολή που γίνεται σε μεγάλη οθόνη, με τις υπερμεγέθεις μαριονέτες και τα διάφορα τεχνάσματα που χρησιμοποιούνται, και με τα εφέ μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή, δίνουν σε αυτά τα απαιτητικά έργα μια μορφή ευκολοκατανόητη και ελκυστική ταυτόχρονα, καταφέρνοντας να μας ταξιδέψουν στον κόσμο της φαντασίας, της μαγείας και του ονείρου.
Το Κρατικο Μαύρο Θέατρο της Πραγας "Fantasy Production" έχει εμφανιστεί στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής, και έχει βραβευτεί, εκτός από την Τσεχία, στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Εδιμβούργου και στο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικού Θεάτρου του Κάρντιφ.
Η τέχνη του "Μαύρου Θεάτρου" στηρίζεται στο μαύρο που δε φαίνεται πάνω στο μαύρο. Οι ηθοποιοί-χειριστές των διαφόρων αντικειμένων είναι ντυμένοι στα μαύρα και, παίζοντας μπροστά από το μαύρο βελούδινο φόντο της σκηνής, γίνονται αόρατοι για τους θεατές. Έτσι, τα πολύχρωμα αντικείμενα που χειρίζονται φαίνονται σαν να αιωρούνται στον αέρα και ζουν τη δική τους ανεξάρτητη ζωή. Σημαντικό στοιχείο της παράστασης είναι ο ιδιαίτερος φωτισμός που χρησιμοποιείται, ο οποίος αναδεικνύει τα χρώματα στα σκηνικά, στα αντικείμενα αλλά και στις ανθρώπινες φιγούρες.
Στο "Μαύρο Θέατρο" δεν υπάρχουν διάλογοι, υπάρχει παντομίμα. Οι πρωταγωνιστές του Μαύρου Θεάτρου είναι κυρίως οι αόρατοι μαυροντυμένοι ηθοποιοί, που είναι μαζί και κουκλοπαίκτες και χορευτές και μίμοι και που ξέρουν με την τέχνη τους να κάνουν τους θεατές να αισθάνονται τη μαγεία της φαντασίας που γιγαντώνεται πάνω στη σκηνή. Κρατώντας μια παιδική, αλλά όχι παιδιάστικη οπτική, που δίνει τη δυνατότητα στη φαντασία και στα όνειρα να είναι πρωταγωνιστές, το "Μαύρο Θέατρο", χωρίς να απευθύνεται αποκλειστικά στα παιδιά, είναι γεμάτο ποίηση και τελικά απευθύνεται σε όσους έχουν διατηρήσει μέσα τους την παιδική τους ματιά.

Προσαρμογή σεναρίου - Pavel Marek
Σκηνοθεσία - Ivana Mecirova
Μουσική - Andrej Soukup
Σκηνικά - σκηνογραφία – Richard Maska

Παραγωγή: InterShow
πηγή : badmintontheater

ΥΓ. Πολύ καλή παράσταση, τουλάχιστον για μένα. Ατυχή θεωρώ την επιλογή του συγκεκριμένου αφηγητή στο β' μέρος της... 

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Μας γέρασαν προώρως...(Μανώλης Αναγνωστάκης)





σαν σήμερα ήταν μωρό τριών μόλις ημερών..

Ένας από τους κορυφαίους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ποιητής με πολιτική συνείδηση, φυλακίστηκε και καταδικάσθηκε σε θάνατο για τις ιδέες του και χαρακτηρίστηκε ως ο «ποιητής της ήττας», καθώς με τους στίχους του εξέφρασε τη διάψευση των οραμάτων της Αριστεράς. Το ποιητικό του έργο καθόρισε την ομάδα των στρατευμένων ποιητών της μεταπολεμικής ποίησης.Ο Μανώλης Αναγνωστάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 9 Μαρτίου του 1925. Σπούδασε Ιατρική και ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη (1955-1956). Άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου στη Θεσσαλονίκη και το 1978 μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Πήρε μέρος στην Αντίσταση ως στέλεχος της ΕΠΟΝ στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Για την πολιτική του δράση στο φοιτητικό κίνημα φυλακίστηκε στο διάστημα 1948-1951, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο.Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1942 από το περιοδικό «Πειραϊκά Γράμματα». Εκτελώντας χρέη και αρχισυντάκτη, το 1944 συνεργάστηκε με το φοιτητικό περιοδικό «Ξεκίνημα» (1944), πόλο συσπείρωσης των προοδευτικών νέων λογοτεχνών της πόλης, και το 1945 εξέδωσε με δικά του έξοδα την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εποχές». Αν και προχώρησε στην έκδοση μιας σειράς ποιητικών συλλογών τις επόμενες δεκαετίες, θα έπρεπε να περιμένει ως το 1979, σχεδόν 35 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου του, ώστε να δει να τυπώνεται η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του χωρίς δικά του έξοδα.
Δημοσίευσε ποιήματα και κριτικά σημειώματα σε πολλά περιοδικά,ενώ είχε και πυκνή παρουσία στην εφημερίδα «Αυγή», με κείμενα για θέματα λογοτεχνικά και πολιτικά. Εξέδωσε το περιοδικό «Κριτική» (Θεσσαλονίκη, 1959-1961), υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των «Δεκαοκτώ κειμένων» (1970), των «Νέων Κειμένων» και του περιοδικού «Η Συνέχεια» (1973).Τα ποιήματα που ο Μανώλης Αναγνωστάκης άφησε πίσω του δημοσιευμένα είναι 88 και γράφτηκαν από το 1941 έως το 1971. Από το 1979 που κυκλοφόρησε ο συγκεντρωτικός τόμος των ποιημάτων του, και από το 1983 που κυκλοφόρησε ιδιωτικά το αυτοβιογραφικό σχόλιο «Y.Γ.» δεν υπήρξε καμία δημόσια παρέμβασή του.«Στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δεν θα ξαναγράψω», είχε ξεκαθαρίσει, γιατί «το έργο μου το ολοκλήρωσα. Επιλέγω τη σιωπή». Ίσως επειδή, όπως είχε πει σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, «η ποίηση είναι έργο της νεότητας.Χρειάζεται ενθουσιασμό, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις. Αυτά τα έχουν οι νέοι. Όσο μεγαλώνεις, κατέχεις καλύτερα τα μέσα σου.
Γίνεσαι τεχνίτης, αλλά ένα ποίημα δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να είναι καλό».Ο Αναγνωστάκης είχε προαναγγείλει τη σιωπή του με τους στίχους:
«Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες» (Στόχος, 1970)
Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά,ιταλικά, ενώ μελοποιήθηκαν από συνθέτες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μιχάλης Γρηγορίου, ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1986) και το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας (2002), ενώ αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.Το πιο γνωστό του ποίημα ήταν το «Μιλώ», που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη δεν είναι απαισιόδοξη. Όσο κι αν οι στίχοι του φτάνουν κάποτε στην απελπισία, στο βάθος του ορίζοντα διακρίνεται ένα φως που μοιάζει περισσότερο με τηναναλαμπή της αυγής και λιγότερο με το λυκόφως. Η δύναμη του ποιητικού του έργου, υπερβαίνοντα τις κομματικές ταμπέλες,κατάφερε να εκφράσει την αβεβαιότητα, την αποξένωση, αλλά και τις ελπίδες μιας ολόκληρης εποχής.
Έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της 23ης Ιουνίου 2005,καταβεβλημένος από χρόνια αναπνευστικά και καρδιαγγειακά προβλήματα.

Φοβμαι... 
Φοβμαι τος νθρώπους πο φτ χρόνια καναν πς δν εχαν πάρει χαμπάρι
κα μία ραία πρωία μεσοντος κάποιου ουλίου
βγκαν στς πλατεες μ σημαιάκια κραυγάζοντας «δστε τ χούντα στ λαό».
Φοβμαι τος νθρώπους πο μ καταλερωμένη τ φωλι
πασχίζουν τώρα ν βρον λεκέδες στ δική σου.
Φοβμαι τος νθρώπους πο σο κλείναν τν πόρτα
μν τυχν κα τος δώσεις κουπόνια κα τώρα
τος βλέπεις στ Πολυτεχνεο ν καταθέτουν γαρίφαλα κα ν δακρύζουν.
Φοβμαι τος νθρώπους πο γέμιζαν τς ταβέρνες
κα τ σπάζαν στ μπουζούκια κάθε βράδυ κα τώρα τ ξανασπάζουν
ταν τος πιάνει τ μεράκι τς Φαραντούρη κα χουν κα «πόψεις».
Φοβμαι τος νθρώπους πο λλαζαν πεζοδρόμιο ταν σ συναντοσαν
κα τώρα σ λοιδορον γιατ, λέει, δν βαδίζεις σιο δρόμο.
Φοβμαι, φοβμαι πολλος νθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα κόμη περισσότερο.
Νοέμβρης 1983


 Ποιητική
-Προδίδετε πάλι τν Ποίηση, θ μο πες,
Τν ερότερη κδήλωση το νθρώπου
Τ χρησιμοποιετε πάλι ς μέσον, ποζύγιον
Τν σκοτεινν πιδιώξεών σας
ν πλήρει γνώσει τς ζημις πο προκαλετε
Μ τ παράδειγμά σας στος νεωτέρους.
-Τ τί δν πρόδωσες σ ν μο πες
σ κι ο μοιοί σου, χρόνια κα χρόνια,
να πρς να τ πάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στς διεθνες γορς κα τ λαϊκ παζάρια
Κα μείνατε χωρς μάτια γι ν βλέπετε, χωρς φτι
Ν᾿ κοτε, μ σφραγισμένα στόματα κα δ μιλτε.
Γι ποι νθρώπινα ερ μς γκαλετε;
Ξέρω: κηρύγματα κα ρητορεες πάλι, θ πες.
να λοιπόν! Κηρύγματα κα ρητορεες.
Σν πρόκες πρέπει ν καρφώνονται ο λέξεις
Ν μν τς παίρνει νεμος.

περισσότερα μπορείτε να βρείτε κι εδώ : manolhs_anagnwstakhs_poems



ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΒΟΛΤΕΣ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ