Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Οι λεύκες και οι λέξεις ~ Στράτος Φαναράς


-Μα τι είναι αυτός ο θόρυβος?
-Τίποτα. Ησύχασε.
Λίγες λέξεις ήταν, που τρέξανε
από τις υδρορροές
και στάξανε από τα φύλλα
της λεύκας, έξω απ το παράθυρο.
Λίγες λέξεις μόνο, που τώρα
παίζουν και στεγνώνουν
κάτω απ το ουράνιο τόξο.

-Σταμάτησε να βρέχει;
-Ναι. Σταμάτησε.
Αν μπορούσες να δεις...
τώρα είναι μια ολόλαμπρη μέρα.
Οι λέξεις κολυμπούσαν γυμνές,
και τώρα η μια σκουπίζει την άλλη,
και γελούν και αγκαλιάζονται,
κι έτσι μπερδεμένες, είναι γι αυτές,
είναι ακατανόητες για μας.

-Να μπορούσα να τις δω…
-Ξαπλώνουν πάνω στα φύλλα
και νομίζω ότι αγκαλιάζονται,
φιλιούνται και λένε πως πλέον
δεν ανήκουν σε κανένα.
Και πως εμείς οι άνθρωποι
τις έχουμε κακοποιήσει
τόσες πολλές φορές τις σύραμε
στη λάσπη της ψυχής μας.

-Ε, εσείς οι άνθρωποι…
-Το ξέρω λευκή μου σελίδα
εμείς σκορπίσαμε
την αρμονία της συνύπαρξης
στους χίλιους ανέμους…
Εμείς αποσυνδέσαμε τα νοήματα
από το συντακτικό τους.
Όμως υπάρχουν ακόμη
και οι λεύκες και οι λέξεις. 
  
-Αχ, να μπορούσα να τις δω…

Στράτος Φαναράς (από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του)

Poets of the Fall - Carnival of rust


ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΒΟΛΤΕΣ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ