Με αφορμή τα δυσάρεστα γεγονότα του Σαββάτου, που σκίασαν τη νίκη της αγαπημένης μου ομάδας και προκάλεσαν μόνο ντροπή στους πραγματικούς φιλάθλους κάθε ομάδας, θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει.
Είναι το «Εγχειρίδιο Βλακείας» του κ. Διονύση Χαριτόπουλου από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, το οποίο καταπιάνεται με πολλά «περί βλακείας….» και θεωρώ πως αξίζει να διαβαστεί.
Τα παρακάτω (ενδεικτικά) αφιερώνονται σε όλους όσους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ευθύνονται για όλα όσα έγιναν, που εκτός όλων των άλλων «προσόντων» τους θεωρώ και ΒΛΑΚΕΣ!!
«70. Ο βλάκας δεν κάνει απλώς βλακείες.
Τα άνθη της βλακείας δεν είναι μόνο οι εμφανείς ανοησίες, γκάφες, λάθη και αρλούμπες, αυτά είναι η ορατή και αναμενόμενη πλευρά. Τα σοβαρά, όπως συμβαίνει πάντα, είναι τα κρυφά, τα ύπουλα και δηλητηριώδη. Η ατιμία του βλάκα είναι δεδομένη. Πίσω από τη μνησικακία, την κακοήθεια, τον φθόνο, τη συκοφαντία, τη ρουφιανιά, την εμπάθεια, τη χυδαιότητα, τη χολή, την κολακεία, τη δουλικότητα, την έπαρση, τη μικροέπεια κρύβεται πάντα ένα μεγάλο κουσούρι. Αν δεν είναι κάτι εμφανές σωματικό ή ψυχικό, τότε πρόκειται ασφαλώς για την ηλιθιότητα που μετέρχεται τα μόνα μέσα που διαθέτει. Αν γυρίσουμε το μέσα έξω του παλιανθρώπου, κατά πάσα πιθανότητα θα βρούμε κρυμμένο έναν άξεστο ηλίθιο. Η παρατήρηση του Λεμπέση έχει προηγηθεί : «η ανηθικότης είναι αποκλειστικόν προϊόν των βλακών». Γι’ αυτό, όταν λένε «να φοβάσαι τον βλάκα άνθρωπο» δεν εννοούν μόνο τις ανοησίες του, που δεν είναι πάντα για φόβο, αλλά επειδή είναι τόσο μοχθηρός και ιδιοτελής που μπορεί «να σου κάψει το σπίτι για να τηγανίσει δυο αυγά».
65. Ο γελοίος δεν μαζεύεται.
Αν είχε κάποιος τη δυνατότητα να παρατηρήσει καταλεπτώς την καθημερινή ζωή ενός ευφυούς ανθρώπου, οι πιθανότητες να διαπιστώσει τη νοημοσύνη του είναι ελάχιστες. Με τον συνηθισμένο τρόπο ντύνεται, οδηγεί, περπατάει, συζητάει, τα πίνει με τους φίλους του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον συνήθη βλάκα, δεν το έχει γραμμένο στο κούτελο. Αν δεν τον γνωρίσεις, που να καταλάβεις ότι το μυαλό του έχει περονόσπορο. Αντιθέτως, ο γελοίος δεν εννοεί να περάσει απαρατήρητος, δεν το επιτρέπει στον εαυτό του. Το νούμερο θορυβεί, κάνει τα λεφτά του ψιλά για να φαίνονται πολλά. Επιζητεί το «θεαθήναι», «τα μάτια του κόσμου», σαν να βρίσκεται διαρκώς επί σκηνής: η κίνηση, ο τόνος της φωνής, το κόρδωμα απευθύνονται πάντα σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο του πραγματικού, στη σύμπασα κοινωνία. Ακόμα και στις ιδιάζουσες περιπτώσεις που υποδύεται τον σεμνό, ανιδιοτελή και low profile, η έπαρση αδύνατον να κουκουλωθεί. Πάλι να εντυπωσιάσει θέλει, να «πουλήσει μούρη», είναι «πουλ μουρ», όπως λένε τα πιτσιρίκια.»
(Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ», Διονύσης Χαριτόπουλος, Εκδ. ΤΟΠΟΣ)
Μερικά ακόμα μπορείτε να διαβάσετε κι εδώ : paramethorios
Επειδή «πρέπει να ξανασυστηθούμε» όπως λέει ο συγγραφέας….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου