Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΒΟΛΤΕΣ
-
-
Ψίθυρος..Πριν από 4 μήνες
-
Όταν σώνεται το μελάνι..Πριν από 8 μήνες
-
-
Alejandra PizarnikΠριν από 7 χρόνια
-
Aşık Veysel - Uzun Ince Bir YoldayımΠριν από 8 χρόνια
-
ο μέσα μου αέραςΠριν από 9 χρόνια
-
ΔέντροΠριν από 9 χρόνια
-
-
-
-
ΟΙ ΛΕΓΕΩΝΕΣ ΤΩΝ ΜΕΣΑΙΩΝ ΤΑΞΕΩΝΠριν από 11 χρόνια
-
-
Περί προνοίας*Πριν από 12 χρόνια
-
ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ..Πριν από 13 χρόνια
-
:)) Το παλευω μηνες...γιατι ο Μέλιος ειναι η Ψυχη μου ολη...το αγγιξα με ταπεινο δακρυ και σεβασμο..και χαιρομαι που το βλέπω μεσα εδω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλο σου βραδυ...! Σε Φιλώ. :))
«…ο Μέλιος απ’ τη θέση του έμεινε άφωνος. Ύστερα, άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει…Κάποιοι άνθρωποι που δεν ήξερε ποιοί, ούτε για ποιό λόγο, σκάβανε ανάμεσα απ’ τους ανθρώπους χαντάκια, σήκωναν αξεπέραστα βουνά. Ποιοι ήταν και γιατί το κάνανε; Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’ αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θέση του, που δεν ήταν όμοια για όλους. Τώρα, ποιός ήταν αυτός που μοίραζε τις θέσεις;…Μήπως ο θεός; Μα οι μεγάλοι, εξόν από τ’ άλλα κακά που κάνανε, κάνανε και τούτο : Φτιάξανε το Θεό σύμφωνα με το μπόι τους και δεν περίσσευε Θεός για παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες τα χέρια του.
Ήταν ο εαυτός του. Ο μικρός φτωχός, εαυτός του. Κανένας άλλος».