"Τώρα, στο γύρισμα του καιρού, πρέπει να το μπορέσεις,
όχι μονάχα ως το τέλος να παλεύεις για τη νίκη,
αλλά να την αντέχεις δίχως έπαρση ή άγρια χαρά
και πιό πολύ την ήττα στην ώρα της να δέχεσαι,
να την ομολογείς χωρίς ταπείνωση μήτε πλαστή αταραξία.
Των άλλων η συμπόνια, ο φθόνος, η κρυφή αγαλλίαση,
όποια κι αν παίρνουν όψη με κάτι σε πλουτίζουν,
όμως εσύ μη ρίχνεις την ευθύνη όλη στους άλλους,
μην παίρνεις όλη την ευθύνη απάνω σου,
μην ψάχνεις γι' αντιδρομές ή εύνοιες της τύχης
γι' απρόβλεπτα περιστατικά που υπάρχουν πάντα,
κυρίως πρόσεχε την ηδονική αιώρηση
ανάμεσα σε αυτοδικαίωση και σ' αυτοκαταδίκη.
Μόνο λίγο πιο γνωστικός να βγεις, μόνο να μάθεις
κάπως πιο ήρεμα ν αντικρίζεις τα ανθρώπινα.
(Τίτος Πατρίκιος, "Το Γύρισμα του Καιρού", Γενάρης 1960)
σποράκο καλώς σε βρήκα
ΑπάντησηΔιαγραφήεκπληκτική η φωτό σου (το γατάκι .. η μουσουδίτσα .. ανάμεσα στους βράχους σφινωμένη αλλά τα μάτια ορθάνοιχτα κοιτάνε)
όσο για τους στίχους του Πατρίκιου ίσως είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να διαβάσω για το "τέρμα μου"
νάσαι καλά που μου το έδειξες
καλημέρες
ο σποράκος, νεοαφιχθείς & κάπως άπειρος των τεκταινόντων στην blogογειτονιά, δέχεται επίθεση από ευχάριστα συναισθήματα με το 1ο σχόλιο....
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστώ πολύ...εύχομαι να κερδίσω την παρέα σας...
καλώς σας βρήκα!