"κι είχα πολλά όνειρα Κύριε, τόσα πολλά που γέμισε η κάμαρά μου..."

«Σίγουρα ζούμε κάποιο τέλος. Δεν ξέρω ποιο. Πάντως όχι της ντροπής.

Καμία αξία δεν κινητοποιεί το θυμικό μας, καμία ιδέα δεν ακινητοποιεί τον κυνισμό των νεότερων γενεών που βλέπουν τα πάντα με απάθεια διότι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια εποχή που το σεσηπός θεωρείται αυτονόητο και φυσικός χώρος.

Αυτό που με πανικοβάλλει περισσότερο απ΄ όλα : δεν είναι η έλλειψη ισχυρών ιδιολογιών, δεν είναι η θεοποίηση του χρήματος και της εξουσίας, δεν είναι ο κατακερματισμός του κοινωνικού ιστού, δεν είναι η αλαζονεία των (πλανητ)αρχών, δεν είναι η φτώχεια που κοιτάει το σπίτι μας, δεν είναι οι απανταχού μελλοθάνατοι των αυριανών πολέμων, δεν είναι το χαμόγελο που παγώνει στα χείλη των ανθρώπων κάθε πέντε λεπτά.

Είναι που μέσα σ’ αυτό το «τελειωμό» του κόσμου δεν υπάρχει – στη χώρα μας τουλάχιστον – μια προσωπικότητα σαν τον Μάνο Χατζηδάκη.

Να ορίσει το μέτρο των πραγμάτων.

Να δώσει όνομα στα τραύματα της συνείδησής μας.

Να σπείρει όνειρο στα χαλάσματα των οραμάτων μας.

Να ξαναδώσει νόημα στην έννοια «άτομο».

Να δωρίσει μαγεία στις στιγμές που ξεφεύγουν από τον πανικό της πραγματικότητας.

Κάθε εποχή χρειάζεται ένα Χατζηδάκη. Να μας (ξανα)διδάξει το πώς να ζούμε – ή και να πεθαίνουμε – με αξιοπρέπεια.»

(Στέλλα Βλαχογιάννη, Το Βήμα της Κυριακής, 16-02-2003)