Σάββατο 30 Απριλίου 2011

μην την αφήσετε να σας φύγει..


μια εξαιρετική ταινία, που είδα σήμερα και θα πρότεινα να μην τη χάσετε....

έχοντας πάγια τακτική να μη διαβάζω κριτική πριν δω οιαδήποτε ταινία, για μια ακόμα φορά πολύ το χάρηκα....νιώθω σαν να κάνω ζαβολιά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που γράφουν για τις ταινίες ειδικούς και μη....
ετεροχρονισμένα λοιπόν και πάλι, βρήκα μια κριτική που μ' αρεσε εδώ: cine-theasi.blogspot.com

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

μια ιδιαίτερη αφιέρωση βιβλίου

 

« Στον καφέ που δεν ήπιαμε
Στην αλήθεια που δεν είπαμε
Στη ζωή που δε ζήσαμε
Στον κόσμο των ονείρων,
το μόνο χώρο και χρόνο
όπου έρχεσαι χωρίς
να φοβάσαι… »

(«ΙΝ ΜΕΜΟΡΙΑΜ», Αναστασία Καλλιοντζή, «Όλα ήταν τόσο μα τόσο υπέροχα», Εκδ. Λιβάνη)

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

"χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν"


"Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
σαν την αλήθεια της σιωπής"

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης, Μουσική: Λουκάς Θάνου,
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Εντυπώσεις..

Σε μια γειτονιά της Αθήνας, εδώ και χρόνια έβλεπα έναν κύριο τυφλό και θαύμαζα τον τρόπο που μετακινούνταν με τις συγκοινωνίες...θαύμαζα μια ευγένεια που τον περιέβαλε, ήξερε πάντα πως να σταματήσει τη συγκοινωνία που ήθελε, ήξερε πάντα που να κατέβει χωρίς να ρωτήσει και δεν καθόταν ποτέ αν του παραχωρούσε κάποιος θέση...μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση η άνεσή του με το μπαστουνάκι του..

Σήμερα, Μεγάλη Δευτέρα, πήγα ν' ανάψω ένα κεράκι σ' εκκλησία στο κέντρο της Αθήνας. Είναι γνωστό πως τούτες τις μέρες ακούγονται τα πιο όμορφα τροπάρια...αμέσως το βλέμμα μου πήγε στους ανθρώπους που έψελναν...και είδα...

Είδα από που έβγαινε αυτή η όμορφη φωνή που ακουγόταν...ήταν ο τυφλός κύριος που έβλεπα κάθε μέρα με το μπαστουνάκι....ήταν "ο τυφλός κύριος" που έψελνε διαβάζοντας με το σύστημα Braille.....

κι ένιωσα ντροπή....ντροπή που γκρινιάζω...ντροπή για όσα έχω και θεωρώ αυτονόητα...

burn It blue By Caetano Veloso & Lila Downs

Paint It, Black-- The Rolling Stones lyrics

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Μαγεμένη…

Θα σας παραθέσω μερικές εντυπώσεις από τη χθεσινοβραδινή βραδιά με την αγαπημένη Yasmin Levy, για όσους θα ήθελαν αλλά για τον οποιοδήποτε λόγο δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν.
Περιμένοντας το πρώτο της μωράκι, όπως μας είπε, με μια όμορφη κοιλίτσα που την γλύκαινε ακόμα περισσότερο, μας μάγεψε και μας ταξίδεψε…
Έχει μοναδική ικανότητα αυτή η κοπέλα να σε ταξιδεύει με τη συνολική παρουσία της. Σεμνότατη και συνοδεύοντας, όπως κάθε φορά, τα τραγούδια της με την αντίστοιχη ιστορία τους, μιλώντας με το κοινό της που την λατρεύει, αυτοσαρκαζόμενη για τα πολύ «sad» τραγούδια της – όπως η ίδια είπε - τα οποία όλα σχεδόν μιλούν για κάποιον πόνο, κατάφερε μ' αυτό να κάνει το κοινό να σκάσει στα γέλια αρκετές φορές…επίσης μας βρήκε πολύ «quiet & polite» κοινό..!!!
Μαζί της, σε κάποια τραγούδια, εμφανίστηκε ο Γιάννης Κότσιρας. Απ’ τη γλώσσα του σώματος και μόνο θα μπορούσε να αντιληφθεί ο καθένας το άγχος που τον είχε κυριεύσει. Η Yasmin τον αγκάλιαζε, τον χάιδευε και χόρεψε μαζί του για να τον χαλαρώσει. Θύμιζε έναν άνθρωπο ερωτευμένο που όσο προσπαθεί να κάνει κάτι πολύ καλά τελικά όλα στραβά του βγαίνουν. Σε μια τόσο όμως αισθαντική φωνή όπως η δική του, σ’ έναν τόσο ταπεινό και ντροπαλό άνθρωπο, που έχει το θάρρος να παραδεχτεί το άγχος και τα λάθη του μπροστά σε τόσο κόσμο, δεν μπορούμε να μην του το συγχωρέσουμε…. Γιάννη, αν τύχει να διαβάσεις ποτέ αυτές τις γραμμές να ξέρεις πως μετά το χθεσινό «σ’ αγαπάμε περισσότερο!!».
Οι φωνές τους μαζί ταίριαζαν πάρα πολύ. Είθε και οι δυό αγαπημένοι να μας χαρίσουν στο μέλλον κοινά τραγούδια.
Ο χώρος που τη φιλοξένησε (Θέατρο Badminton) διέφερε πολύ και απ’ το χώρο που διεξήχθη το 1ο Kosmos Festival (Ιππικό Όμιλο στο Γουδί) στην πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα αλλά και απ΄ το Gazarte (στο Γκάζι). Η ταπεινή μου άποψη είναι πως στο Gazarte, ένιωθες πως οι μουσικοί της και ο κόσμος την αγκάλιαζαν….νομίζω πως στο badminton ήταν κάπως πιο ψυχρή η ατμόσφαιρα..
Εντελώς παράλογη θεωρώ την απαγόρευση της μαγνητοσκόπησης-φωτογράφισης. Οι κοπέλες του θεάτρου κυνηγούσαν το κοινό για να κλείσει τις κάμερες δια "ροπάλου"-φακού. Όσο κι αν προσπαθήσατε, κύριοι του badminton, δεν καταφέρατε να το πετύχετε..
σποράκος


επειδή αδυνατώ προς το παρόν ν' ανεβάσω τα δικά μου βιντεάκια, ας δανειστούμε για ακόμα μια φορά ένα υπάρχον..καληνύχτα σας..

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Δεν καταλαβαίνω πλέον..

Τον Μάρτιο του 2011 παρακολούθησα την εξαιρετική παράσταση «ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΘΡΥΨΑΛΑ…2010» του κ. Γ. Αρμένη. Σε κάθε κάθισμα στο θέατρο, ένα μικρό και διαφορετικό για τον καθένα δωράκι περίμενε τον αποδέκτη του…ήταν ένα φύλλο Α4 με τυπωμένο ένα ποίημα…
Σ’ εμένα έτυχε το παρακάτω…



Η καμπάνα
Γιάννης Ρίτσος

Ποιος ήταν που κρέμασε ( και πότε;) πάνω ακριβώς απ’ το τραπέζι
καταμεσίς στο ταβάνι, αυτή τη μαύρη καμπάνα;
- πριν μήνες; πριν χρόνια;
Σκυμμένοι στο πιάτο μας, δεν την είχαμε δει.
Ποτέ δε σηκώσαμε λίγο πιο πάνω το κεφάλι, - ποιος ο λόγος άλλωστε;
Μα, τώρα, το ξέρουμε – είναι εκεί, αμετάθετη.
Ποιος τάχα την πρωτό ‘δε;
ποιος μας το ‘πε αφού κανείς μας δε μιλάει;
Ίσως, μια νύχτα, ακολουθώντας το ποτήρι,
στραγγίζοντας την τελευταία σταγόνα του κρασιού, μέσ’ απ’ το άδειο
θαμπωμένο ποτήρι, να την πήρε το μάτι μας. Σκύψαμε αμέσως
ακόμη πιο πολύ. Πεινάμε, δεν πεινάμε, τρώμε· περιμένοντας πάντα,
από στιγμή σε στιγμή, ένα μεγάλο αόρατο χέρι να χτυπήσει την καμπάνα
εννέα ή δώδεκα φορές ή μία και μόνη,
απέραντα μόνη, απειθάρχητα μόνη,
ενώ, από μέσα μας, μετράμε κιόλας,
μήπως συμπέσουμε τουλάχιστον στους χτύπους.


μήπως μιλάμε μόνοι μας ;










 ή μήπως φωνάζουμε και δεν μας ακούει κανείς;











και πως θα βγούμε απ' τα δύσκολα; μόνο με λόγια...;;








Μην τα βάζετε με τα παιδιά...


Ένα μικρό κορίτσι μιλούσε με το δάσκαλο της για τις φάλαινες.
Ο δάσκαλος είπε ότι είναι φύση αδύνατο μια φάλαινα να καταπιεί έναν άνθρωπο, γιατί αν και είναι ένα πολύ μεγάλο θηλαστικό, ο λαιμός του είναι πολύ μικρός.
Το μικρό κορίτσι επισήμανε ότι μια φάλαινα είχε καταπιεί τον Ιωνά.
Ενοχλημένος ο δάσκαλος επέμεινε ότι μια φάλαινα δεν μπορεί να καταπιεί έναν άνθρωπο.
Τότε το μικρό κορίτσι είπε, " Όταν θα πάω στον παράδεισο, θα ρωτήσω τον Ιωνά."
Και ο δάσκαλος τη ρώτησε " Και αν ο Ιωνάς έχει πάει στην κόλαση?" Και η μικρή απάντησε "Τότε θα τον ρωτήσεις εσύ!"

Μια μέρα μια πιτσιρίκα καθόταν και έβλεπε τη μητέρα της που έπλενε τα πιάτα στον νεροχύτη. Ξαφνικά παρατήρησε ότι η μητέρα της είχε αρκετές λευκές τρίχες, που έκαναν αντίθεση στο καστανά της μαλλιά.
Κοίταξε της μητέρα της και τη ρώτησε όλο απορία "Γιατί κάποια από τα μαλλιά σου είναι λευκά, Μαμά?"
Και η μητέρα της απάντησε "Λοιπόν, κάθε φορά που κάνεις κάτι λάθος και με στεναχωρείς και με κάνεις να κλαίω, μια τρίχα μου γίνεται λευκή."
Το μικρό κορίτσι σκέφτηκε λίγο αυτή την αποκάλυψη και είπε "Μαμά, γιατί όλα τα μαλλιά της γιαγιάς είναι άσπρα?"

Μια δασκάλα συζητούσε με πεντάχρονα και εξάχρονα παιδάκια τις Δέκα Εντολές.
Αφού τους εξήγησε την Εντολή "Τίμα τον Πατέρα σου και τη Μητέρα σου", τα ρώτησε "Αν υπάρχει κάποια εντολή που να μας μαθαίνει πως να συμπεριφερόμαστε στα αδέρφια μας?"
Χωρίς να χάσει λεπτό ένα αγοράκι (το μεγαλύτερο στην οικογένεια του) απάντησε "Μην σκοτώσεις!"

Τα παιδιά είχαν όλα φωτογραφηθεί και η δασκάλα προσπαθούσε να τα πείσει να αγοράσουν από μια ομαδική φωτογραφία.
"Σκεφτείτε τι ωραία που θα είναι όταν μεγαλώσετε να βλέπετε αυτή τη φωτογραφία και να λέτε "Να η Ιωάννα, είναι δικηγόρος" ή "Να ο Μιχάλης, είναι γιατρός".
Μια φωνούλα ακούστηκε από το βάθος της τάξης "Και να η δασκάλα, είναι νεκρή."

Μια νηπιαγωγός παρατηρούσε τα παιδιά της τάξης της καθώς ζωγράφιζαν. Και περνούσε που και που από δίπλα τους για να δει τις ζωγραφιές τους.
Καθώς περνούσε από ένα κοριτσάκι που δούλευε σταθερά, το ρώτησε τι ζωγράφιζε.
Το κοριτσάκι απάντησε " Ζωγραφίζω το Θεό."
Η δασκάλα σταμάτησε και είπε " Μα κανένας δεν ξέρει πως μοιάζει ο Θεός."
Χωρίς να χάσει λεπτό από τη ζωγραφιά της, το κοριτσάκι απάντησε "θα ξέρουν όλοι σε ένα λεπτό."

Μια δασκάλα εξηγούσε στα παιδιά την κυκλοφορία του αίματος. Προσπαθώντας να το κάνει πιο κατανοητό είπε "Τώρα παιδιά, αν σταθώ με το κεφάλι προς τα κάτω, όπως ξέρετε, το αίμα θα κυλίσει όλο εκεί και το πρόσωπο μου θα γίνει κόκκινο.
"Ναι", είπαν όλα.
"Τότε γιατί όταν στέκομαι κανονικά όρθια, δεν τρέχει το αίμα στα πόδια μου?"
Και ένας μικρός φώναξε, "Γιατί τα πόδια σου δεν είναι άδεια"

Τα παιδιά ήταν σε σειρά στην καφετέρια του σχολείου για το μεσημεριανό. Στην αρχή του τραπεζιού ήταν μια μεγάλη στοίβα με μήλα. Μια δασκάλα έκανε ένα σημείωμα και το άφησε δίπλα στα μήλα.
"Πάρτε μόνο ΈΝΑ. Ο Θεός κοιτάει."
Στην άλλη πλευρά του τραπεζιού υπήρχε μια μεγάλη πιατέλα με μπισκότα σοκολάτας.
Και ένα παιδί έγραψε ένα σημείωμα, "Πάρτε όσα θέλετε, ο Θεός προσέχει τα μήλα."

πηγή

Η Κατσαρίδα

"
Το εξωφρενικό ντανταϊστικό μιούζικαλ (δρόμου) του Βασίλη Μαυρογεωργίου ξεκίνησε από το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στις αρχές του 2005, για να παιχτεί πρώτα εκεί κι έπειτα στον Κάτω Χώρο επί δυόμισι χρόνια με μεγάλη επιτυχία. Στα επόμενα χρόνια δουλεύτηκε ξανά και ξανά, γνώρισε δύο ακόμα διανομές με νέους ηθοποιούς και παρουσιάστηκε σε μεγάλα θέατρα σε όλη την Ελλάδα και στην Κύπρο. Ύστερα από τόσα ταξίδια η θρυλική Κατσαρίδα παρουσιάζεται ξανά με την πρώτη της διανομή, αυτή των δημιουργών της! Κι αφού το Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι πολύ μικρό πια για να τη χωρέσει, συνεργάζεται με το Θέατρο Badminton, το οποίο θα στεγάσει για ένα μικρό διάστημα το θίασο, τις περιπέτειες και τα όνειρά της.
Οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις απίθανες περιπέτειες της μικρής κόκκινης κατσαρίδας, που αγωνίζεται να κατακτήσει ένα στόχο ζωής, να ανέβει στο φεγγάρι. Η κατσαρίδα περιπλανιέται στα τρίσβαθα των υπονόμων αλλά και σε αφιλόξενους δρόμους, διασχίζει ωκεανούς, χορεύει και τραγουδά μέσα σε δαιδαλώδεις αεραγωγούς, γνωρίζει άλλα έντομα, τρωκτικά και ανθρώπους (απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη) και ταυτόχρονα διατηρεί ακλόνητη την πίστη της στο μεγάλο όνειρο. Αυτή άλλωστε είναι και το μόνο μέσο που διαθέτει για να το πραγματοποιήσει…"
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ : badmintontheater

Πραγματικά είχα να γελάσω τόσο πολύ σε παράσταση απ΄ τον Caveman με τον αγαπημένο μου Βλαδίμηρο Κυριακίδη στο Coronet, που αν δεν την έχετε ήδη δει τη συνιστώ ανεπιφύλακτα!!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδω : coronet

Secret Garden - Serenade to Spring

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

τρίφωνο ~ καράβια μοιάζουν οι ψυχές

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή…


"Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο αν πικραίνεσαι.
Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους, που ξεπουλούν στους πάγκους τους το μέλλον σου.
Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι σε σωτήρες ακολουθούν σαν τα σκυλιά τα βήματά σου.
Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις.
Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες.
Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου.
Να κρεμάσουν τα σχέδιά σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες, στους πασσάλους που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου.
Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις.
Όμως, κρατήσου. Μην αφεθείς.
Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου, υπεράσπισέ τα.
Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί.
Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της.
Και κάτι άλλο. Ίσως πιο ποιητικό.
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου.
Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε ν' απολαύσεις το άρωμά τους.
Α! Κι αν θέλεις, μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο!"

Κείμενο: Αλκυόνη Παπαδάκη από το βιβλίο "Ξεφυλλίζοντας την σιωπή"
Μουσική: Morcheeba- Undress me now (instrumental)

Πάμπλο Νερούντα σονέτο 17


έτσι, σ΄αγαπώ,
γιατί δεν ξέρω ν' αγαπώ
με άλλον τρόπο,

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

"κι είχα πολλά όνειρα Κύριε, τόσα πολλά που γέμισε η κάμαρά μου..."

«Σίγουρα ζούμε κάποιο τέλος. Δεν ξέρω ποιο. Πάντως όχι της ντροπής.
Καμία αξία δεν κινητοποιεί το θυμικό μας, καμία ιδέα δεν ακινητοποιεί τον κυνισμό των νεότερων γενεών που βλέπουν τα πάντα με απάθεια διότι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια εποχή που το σεσηπός θεωρείται αυτονόητο και φυσικός χώρος.
Αυτό που με πανικοβάλλει περισσότερο απ΄ όλα : δεν είναι η έλλειψη ισχυρών ιδιολογιών, δεν είναι η θεοποίηση του χρήματος και της εξουσίας, δεν είναι ο κατακερματισμός του κοινωνικού ιστού, δεν είναι η αλαζονεία των (πλανητ)αρχών, δεν είναι η φτώχεια που κοιτάει το σπίτι μας, δεν είναι οι απανταχού μελλοθάνατοι των αυριανών πολέμων, δεν είναι το χαμόγελο που παγώνει στα χείλη των ανθρώπων κάθε πέντε λεπτά.
Είναι που μέσα σ’ αυτό το «τελειωμό» του κόσμου δεν υπάρχει – στη χώρα μας τουλάχιστον – μια προσωπικότητα σαν τον Μάνο Χατζηδάκη.
Να ορίσει το μέτρο των πραγμάτων.
Να δώσει όνομα στα τραύματα της συνείδησής μας.
Να σπείρει όνειρο στα χαλάσματα των οραμάτων μας.
Να ξαναδώσει νόημα στην έννοια «άτομο».
Να δωρίσει μαγεία στις στιγμές που ξεφεύγουν από τον πανικό της πραγματικότητας.
Κάθε εποχή χρειάζεται ένα Χατζηδάκη. Να μας (ξανα)διδάξει το πώς να ζούμε – ή και να πεθαίνουμε – με αξιοπρέπεια.»

(Στέλλα Βλαχογιάννη, Το Βήμα της Κυριακής, 16-02-2003)

Ο Θεός μου..

Δεν πιστεύω ποτέ σ’ ένα Θεό που καταδικάζει την ύλη…
Στο Θεό που καταλαβαίνουν μονάχα οι ώριμοι, οι σοφοί και συστηματικοί.
Στο Θεό που αρέσκεται στη «φιλανθρωπία» όσων δεν τηρούν τη δικαιοσύνη…
Στο Θεό-όπιο της παρούσας ζωής κι ελπίδα μόνο μιας μεταθανάτιας ύπαρξης…
Στο Θεό που νομίζουν ότι αγαπούν όσοι δεν αγαπούν κανένα…
Στο Θεό όσων προσεύχονται για να εργάζονται άλλοι…
Στο Θεό που δεν είναι αγάπη ούτε μεταδίδει αγάπη…
Δεν πιστεύω στο Θεό στον οποίο δεν μπορώ να ελπίζω τη στιγμή
που χάνονται όλες οι άλλες ελπίδες μου.

Ναι! Ο Θεός μου είναι ένας Θεός αλλιώτικος.

(Χουάν Αρίας)

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΒΟΛΤΕΣ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ