Μαρία Πολυδούρη, "Ταπεινοφροσύνη"

Φιλάρεσκα αρωματισμένη η νύχτα πάλι

ήρθε κι ως τη φτωχή την καμαρά μου,

μου ζήτησε ένα γέλιο, τη χαρά μου

και στο προκηρυγμένο μου έσκυψε κεφάλι.

Γιατί τη φιλαρέσκεια ακόμα αυτή σε μένα;

Ακόμα μια βρισιά στα αισθηματά μου.

Ξέρει καλά την ταπεινότητά μου

το μέγα Σύμπαν κι η ράβδος του Ποιμένα.

Ξέρει καλά πως κι αν τα χείλη στην πληγή μου

με ροδοκλώνια, παίζοντας, ανοίγει,

μια περηφάνια πάντοτε θα πνίγει

και τη βλαστήμια ακόμα στη σιγή μου.

(Μαρία Πολυδούρη, "Ταπεινοφροσύνη")